Een muziek'festijn'

Lieve allemaal,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat op m’n site geplaatst heb, daarom nu maar weer eens eventjes een kort verhaaltje.

Vorige keer vertelde ik in mijn verhaal dat we ’s avonds bij de heer Kamta uit het vliegtuig zouden gaan eten. Hij logeerde bij zijn broer in Wanica in een super mooi huis, met een fantastische tuin met allerlei soorten fruitbomen om het huis heen. We kregen een rondleiding door de tuin (niet het formaat ‘achtertuintje’) en mochten allerlei soorten vruchten plukken, proeven en meenemen. ’s Avonds zijn we samen met hem en een gedeelte van zijn familie nog naar een cafeetje geweest om wat Parbo bier te drinken (ja, ja, Annemarie drinkt sinds kort bier). De doorsnee cafeetjes bestaan hier uit een tafels en stoelen van plastic, een plastic zijltje over de tafel heen en heerlijk fel TL licht boven de tafels. Sfeerverlichting kennen ze hier niet echt.

Van het weekend zijn we zondags naar White Beach geweest, een aangelegd en afgezet (tegen de piranha’s) strand aan de Surinamerivier. Het was er een paradijsje! In het begin moesten we af en toe nog door de regen naar ons hutje toe rennen, maar in de loop van de dag werd het weer echt geweldig. We hebben vooral heerlijk gerelaxt, boekje gelezen, lekker geslapen in hangmatjes, etc.

Afgelopen woensdag zijn Annemarie en ik gaan bedrijfszwemmen, na een beetje aangepapt te hebben met Fabian, het neefje van Leo en Imro, mogen we nu gratig zwemmen =$! Fabian is badmeester bij het zwembad en kan ons dus makkelijk naar binnen lozen. F houdt vol dat hij zelf niet kan zwemmen en dat je in Suriname badmeester kan worden zonder zelf ook maar te kunnen zwemmen. Ik ben er nog steeds niet achter of hij nou een grap maakt of niet, ik kijk er namelijk niet van op als dat in dit land echt zo is.
Maargoed even terug naar het bedrijfszwemmen, als je hier in Suriname bekijks wil hebben, moet je gaan bedrijfszwemmen. Annemarie en ik waren de enige blanken in het zwembad. Rondom het zwembad zitten veel mensen te socialisen met een picknickmand en een fles bier, maar een paar mensen liggen daadwerkelijk in het zwembad. Er waren allemaal vervelende jongetjes die ons graag wilden aanraken, gelukkig kunnen de badmeesters hier goed op fluitjes blazen zodat de jongetjes het zwembad uitgestuurd werden.

Verder waren er dinsdag en donderdag studenten van het conservatorium uit Nederland op bezoek op school. Op deze dagen kregen de kinderen workshops met zelfgemaakte muziekinstrumenten (lees: juf Annemarie moest in een half uurtje tijd even muziek shakers in elkaar zetten ZONDER materiaal. Het is uiteindelijk wel gelukt.) Voor de kinderen waren deze dagen erg leuk, een ware belevenis. Voor mij als juf waren deze dagen wat minder. De kinderen waren namelijk niet te houden door deze gebeurtenis. Verder was er de hele dag op school zo’n lawaai dat ik mijzelf niet eens kon verstaan, laat staan dat de kinderen mij verstonden.
Vrijdag was het zo ver, alle oefeningen van de voorgaande dagen werden samen met een andere basisschool getoond aan vijf andere scholen in het NIS (een grote sporthal). Na 45 kinderen in een busje gepropt te hebben dat voor 25 man bestemd is, werden we onder begeleiding van de politie naar het NIS gebracht.
Aangezien de juffrouw van de andere school zich niet liet zien, moest ik 50 kinderen begeleiden. Kinderen van verschillende scholen die half met elkaar op de vuist gingen tijdens het concert: een door de grond zak moment voor mij! Na het concert (wat overigens erg leuk was) kregen de kinderen allemaal een flesje drinken en een zoet broodje. Drie maal raden wie er voor in de rij stond.. Juist de leerkracht van de andere school die zich de hele ochtend niet had laten zien. Elke keer verbaas ik me toch weer over de instelling van de mensen hier.

Woensdag is de oom van Leo en Imro hier overleden. Hij is 2,5e week geleden naar Suriname toe gekomen om hier te sterven. In eerste instantie ging het hier veel beter met hem, maar helaas. Vanaf donderdag is er een grote zwarte tent gespannen tussen het huis van Leo en ons voorhuis. ’s Avonds tussen 6 en 10 uur komen er allerlei mensen langs om samen met de familie te rouwen. Ze zingen dan kerkelijke liederen en voeren toneelstukjes op. Dit gebeuren duurt tot de begrafenis plaats vindt. Na de begrafenis mag de naaste familie acht dagen lang niet echt de deur uit. Een bijzonder gebeuren vind ik zelf.

Vandaag (zaterdag 10 februari) zijn An en ik vroeg op pad gegaan. Om 8 uur zaten wij op ons fietsje richting Leonsberg. Daar aangekomen zijn we met het bootje de rivier overgestoken naar Nieuw- Amsterdam. We zaten samen met drie oudere mensen in bootje. Samen met deze mensen hebben we fort Nieuw – Amsterdam bekeken. Er werd goed voor ons gezorgd door hen, want ze propten ons vol met manga’s.
Na het fort, zijn we naar Marienburg gefietst. In Marienburg is een oude verlaten suikerfabriek, erg leuk om te zien! Hierna zijn we naar huis gegaan.. Al met al zijn we 8 uur onderweg geweest. Een sportief dagje dus.
Morgen gaan we weer met een bootje de rivier op, het plan is namelijk om dolfijnen te spotten. Duim dus maar eventjes voor me!

Liefs, Annemarie

Ps. Als jullie willen weten wat ik elke morgen om kwart voor 8 sta te zingen, moeten jullie eventjes op de volgende link klikken.
http://www.suriname.nu/101alg/suriname11a.mp3