Mijn leventje in Suriname

Hallo lieve allemaal,

Weer even een zonnig berichtje uit een nog steeds regenachtig Paramaribo.
Terwijl ik dit berichtje typ, houd ik met een schuin oog onze wasmachine in de gaten. Sinds het weekend kunnen we een wasmachine gebruiken, jullie willen alleen niet weten wat voor één. Je moet het water van de wasmachine telkens weg laten lopen. Nu ik dit berichtje typ is het half 8 en ik ben al vanaf 4 uur met dezelfde was bezig!
Genoeg over de wasmachine  !!
Ik vermaak me hier nog steeds uitstekend, de tijd vliegt echt voorbij. Over ruim drie weken komen mijn ouders me al opzoeken, onvoorstelbaar.

Vorige week maandag ben ik officieel begonnen met het les geven aan klas 3B. Dit was echt dramatisch! Ik had totaal geen orde en overwicht en mijn stem was aan het eind van de dag ook niet meer de je van het!
Om even een beeld te schetsen: de scholen hier in Paramaribo hebben geen ramen, deuren en de muren zijn flinterdun. Heb je de klas eindelijk onder controle, dan wordt de klas vanzelf weer druk door het geluid van buitenaf of door het geluid dat door andere klassen geproduceerd wordt. Tevens kunnen mijn ‘buurklassen’ dus ook heerlijk van mijn geschreeuw genieten. In Nederland zou ik voor de klas echt nooit schreeuwen, maar je kunt hier niet anders.
In Suriname is het ook erg normaal om in gebiedende wijs tegen elkaar te praten, hier word ik ook al een kei in. Vooral de zinnen: ‘Mond dicht’ , ‘zitten blijven’, ‘pak op’ zijn zinnen die ik er dagelijks tig keer uit gooi. De klassenleerkracht, mevrouw Manbodh, vindt dat het niet werkt als je rustig praat tegen kinderen, ik moet van haar dan ook oefenen om nog meer te schreeuwen en lelijk te praten tegen de kinderen. Dit ben ik alleen niet echt van plan.
Omdat de kinderen alleen maar van het bord moeten overschrijven en er amper variatie is in de stof, vervelen zij zich rot en gaan ze vervelend doen. Geef ze eens ongelijk, zou er zelf ook niet aan moeten denken. Hopelijk kan hier wel snel iets aan veranderen.
Afgelopen maandag ben ik begonnen met het invoeren van een beloningssysteem en klassenregels. Als ze goed gewerkt hebben krijgen de kinderen aan het eind van de dag een sticker, hebben ze er vijf verzameld, dan mogen ze iets uitkiezen. Vooralsnog werkt dat, maar ik weet niet hoe lang dat nog duurt haha.
Deze week is mijn klas aan de beurt om de vlaggenceremonie uit te voeren. Aangezien ik nu de juf ben, moet ik dit hele gebeuren voor de school leiden.
Als de bel gaat, gaan alle kinderen op het schoolplein staan, de klassen staan bij elkaar en de jongens en meiden staan apart. De vlag moet dan vast gemaakt worden. Als de vlag vast is, moet je de collega’s welkom heten en de kinderen, daarna zet je het volkslied in (drie kinderen uit mijn klas hijsen ondertussen de vlag). Aan het eind van het volkslied maak je de vlag vast en wens je iedereen een fijne werkdag. Ik moest eerst wel even slikken van de zenuwen, je moet toch een hele school toespreken, maar tot nu toe verloopt de ceremonie steeds goed.

Om half 1 is de school afgelopen en begint mijn vrije tijd. Meestal zwem ik wat, lees een boekje, ga de stad in of doe boodschappen. Omdat het hier snel donker is, is je middag wel zo voorbij.

In het weekend zijn we wat actiever. Zo heb ik vorig weekend Paramaribo eens bekeken. De weken ervoor liepen we alleen maar doelgericht door de stad op zoek naar allerlei straten. In het weekend zijn we als een stelletje toeristen inclusief kaart en boekje de stad doorgewandeld, was leuk!
Zondags zijn we naar Fort Zeelandia geweest (decembermoorden).

Afgelopen weekend hebben we voor het eerst ons huis een nachtje alleen gelaten, we vertrokken zaterdag namelijk naar Brownsberg. Na een lange rit over een hobbelige bauxietweg kwamen we in Brownsberg aan. Daar zijn we gelijk gaan wandelen naar de Irene vallen en de Leo vallen. Een behoorlijke klim voor Annemarietje! Ik had gehoopt dat ik door de spinninglessen dit soort dingen wel makkelijk aan kon, maar dat viel een beetje tegen.
’s Avonds werden we uitgenodigd voor een BBQ van mensen van Stinasu (Stichting natuurbehoud Suriname waarbij we alles geregeld hadden (klopte uiteindelijk niet veel van) ). Dit was erg gezellig. Aan het eind van de avond moest er ook op z’n Surinaams gedanst worden, gelukkig is hier geen videomateriaal van gemaakt =) !!
’s Nachts sliepen we in hangmatten en ik kan jullie vertellen dat ik het voor het eerst sinds drie weken echt heel koud heb gehad. De temperatuur zakte naar 18 graden, dat is behoorlijk koud als je een temperatuur hoger dan 30 graden gewend bent.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de zonsopgang boven het Brokopondostuwmeer te bekijken, dat schijnt namelijk geweldig te zijn. Helaas was er mist dus hebben we de zon niet op zien komen.
De rest van de dag heb ik met een groepje lekker geluierd, naar de brulapen geluisterd en van de natuur genoten.

Voor de rest ben ik van de week nog bij Joyce en Ger langs geweest, buren van een paar huizen verder op. M’n ouders hadden nog wat handige spulletjes aan hun meegegeven en die ben ik samen met andere Annemarie gaan ophalen. Het was erg gezellig om hun even te zien en te spreken.

Morgen (inmiddels vandaag) gaan we bij een meneer eten die we in het vliegtuig ontmoet hebben, ik ben benieuwd. Op deze manier vier ik mijn moeders verjaardag vandaag toch een beetje =)!

Veder zijn de meeste mensen hier heel vriendelijk en gastvrij. Iedereen is vrolijk en is niet te beroerd om je ergens mee te helpen. Zo heeft onze overbuurman Annemarie en mij vorige week naar de haven gebracht om onze dozen met onderwijsmateriaal op te halen en voor ons te sjouwen.
Anne – Dienke en ik wilden laatst even choco pasta halen, maar dat was niet in de winkel te vinden. Kwam er een man naar ons toe (die precies kan vertellen hoe ik op mijn fiets zit ’s ochtends vroeg, de sociale controle is hier echt heel groot) hij vertelde dat hij het de volgende dag wel ergens zou halen voor ons. De volgende dag stond hij echt voor de deur met een potje choco pasta. De mensen zijn beledigd als je hen er iets voor wilt geven. Je krijgt dan zinnen te horen als: ‘Als jij mij geld heeft, haal ik nooit meer een pot pasta voor je’. Nogal anders dan in Nederland he?!

Denk dat jullie wel weer even genoeg te lezen hebben gehad, dus laat ik het hier maar eventjes bij!

Liefs, Annemarie