Al over de helft!

Hallo lieve allemaal,

Mijn stukje voor op deze pagina staat al zo’n twee weken op m’n pctje, ben er alleen nog niet aan toe gekomen om hem ook daadwerkelijk te plaatsen. Vandaar dat het nu weer een lange lap met tekst wordt.

In mijn vorige stukje vertelde ik dat de oom van Leo en Imro overleden was. Dit was nogal een happening. Er waren steeds diensten, waar wij ook bij verwacht werden. Woensdags was de begrafenis, waar wij ook bij aanwezig waren. Van te voren had ik niet verwacht dat een begrafenis zo’n feest kan zijn. Na een trieste dienst en het condoleren begon een band muziek te spelen en ging de familie dansend achter de kist aan naar het graf toe. Eerst werd er nog over de halve begraafplaats heen gedanst met de kist. Een hele aparte gewaarwording. Zodra de begrafenis geweest is, leeft men weer in het heden en wordt er weer gelachen en gedronken en gefeest.

Afgelopen weekend ( 16 / 17 feb) zijn Marloes, Susan, Annemarie, Inge (bovenbuurmeisje), haar ouders en ik naar Bigi Pan geweest. Bigi Pan is een soort van natuurreservaat vol met prachtige vogels, vissen en kaaimannen. In een bootje, jullie willen niet weten wat voor bootje, zijn we het reservaat door gevaren. Onderweg sprongen er allerlei vissen in de boot. In een boot met een overschot aan vrouwen, is dat een groot feest!
We sliepen in een huisje boven het water, geweldig! In Bigi Pan hebben we lekker gezwommen (modderbad), vogels gekeken en we zijn op kaaimannenjacht geweest. Dit was een avontuur op zich. In eerste instantie dacht ik dat we alleen maar kaaimannen gingen opzoeken, dit bleek echter niet het geval te zijn. De gids vroeg toestemming of hij er één mocht vangen. Iedereen was het daar mee eens, maar ik vond het wel een spannend idee. Zag het bootje al omgaan in een gevecht met een kaaiman. Toen er opeens een kaaiman naast Annemarie en mij was, was er de nodige paniek, resultaat  weg kaaiman. Later vonden we nog een kaaiman, de gids zou hem gaan neerschieten (vond ik wel heel zielig). Er is twee keer geschoten, maar er was niets meer van terug te vinden. Waarschijnlijk heeft hij de kaaiman kapot geknald. Ik hoop het eigenlijk maar, het zou wel heel sneu zijn geweest als het dier geleden heeft.
Zondag hebben we weer vogeltjes gekeken. In Nederland ben ik nou niet bepaald een natuur liefhebber, maar hier vind ik het wel leuk. Er is hier ook zo veel te zien.

Stage is nog steeds wel lastig. De kinderen zijn erg moeilijk en luisteren slecht. Ook de problemen die zij met zich mee dragen zijn heftig. Een wereld van verschil met Nederland.
Woensdag 21 februari had ik een erg leuke stagedag.
Zoals gewoonlijk was ik als eerste leerkracht op de bovenverdieping te vinden. Toen ik mijn klas in kwam, trof ik een gigantische puinhoop aan. De kast was vernield, boeken lagen over de grond verspreid, dingen ontbraken uit de klas. Jullie raden het al: er was ingebroken.
De kinderen sparen elke dag geld om uiteindelijk iets lekkers te kopen tijdens de snoeppauze. Deze spaarpot wordt in de kast bewaard. Waarschijnlijk heeft iemand dat geweten, want alleen de kast van mijn klas was open gebroken en leeggehaald. Er ontbreekt echt van alles. Allerlei mooie spullen die ik had meegenomen voor de kinderen. Zelfs de punaises en buddy zijn van de posters afgehaald en meegenomen. Erg jammer, frustrerend en zielig voor de kinderen.
Verder was woensdag echt een feestdag. De politie kwam namelijk in de klas voor onderzoek, zij waren er rond 8 uur. Om kwart voor 9 kon ik gelukkig met de kids naar gym. Er viel namelijk niks met ze te beginnen toen de politie in de klas was. Teruggekomen van gym, moest er een jarig meisje uit mijn klas trakteren. Zij deelde ijs uit. Jullie kunnen denk ik wel begrijpen dat het een waar feest is als kinderen in Suriname IJS uitdelen. Aangezien zij de hele school trakteerde, stond juf Annemarie drie kwartier lang gesmolten vanille ijs (pap) in bakjes te stoppen. Het onderwijs in Suriname, elke dag anders!

Donderdag 22 februari kwamen mijn ouders aan J. A. Pengel. De ouders van Annemarie en de moeder en broer van Marloes kwamen die dag ook. Met z’n drietjes hebben we iedereen in onze pangi verwelkomd. Was erg leuk. Zeer fijn dat paps en mams er zijn. Ben gruwelijk verwend met lieve kaartjes en ‘alvast’ verjaardagscadeautjes. Bedankt iedereen!

Omdat mijn ouders in een hotel verblijven kan ik gebruik maken van de faciliteiten, zeer relaxt. Heerlijk met een boekje aan het zwembad, een waar vakantie gevoel. (een kater als je dan overdag gewoon naar je stage moet)

Met mijn ouders heb ik onder andere een boottocht naar de plantages ‘Rust en Werk’ en ‘Frederiksdorp’ gemaakt onder leiding van Cynthia McCleod (een bekende Surinaamse schrijfster). De verhalen die achter de plantages schuilen, zijn echt een zwarte bladzijde uit de Nederlandse geschiedenis.
Verder had ik woensdag en donderdag twee vrije dagen, samen met m’n ouders ben ik toen naar Santigron geweest, een marrondorp. (De slaven die vroeger weg liepen van de plantages worden marrons genoemd). Santigron was leuk, een ware belevenis. De leefwijze van de mensen daar is zo anders.
Donderdags hebben we flink gewinkeld, 12 paar slippers in totaal.

Van het weekend zijn we met z’n allen naar Isadou geweest, een vakantie oord naast het marrondorp JawJaw. Paradijselijk! Dit oord en de dorpen er om heen stonden vorig jaar onder water door de enorme regenval. Op een aantal huizen zijn strepen getekend om aan te geven hoe hoog het water was. Ik zou verzopen zijn. Verder was er niks meer van te merken, alles is weer keurig netjes opgebouwd.
Ons verblijf was op een eilandje midden in de rivier. Als je naar de oever van de rivier liep, zag je de bewoners van JawJaw bezig met hun dagelijkse bezigheden in de rivier. We hebben natuurlijk ook een aantal dorpen bezocht: JawJaw, Ladouani, Nieuw Aurora. Jullie mogen in jullie handjes knijpen dat jullie in Nederland wonen, de armoede die er heerst is niet fijn!
Verder hebben we heerlijk in de stroomversnellingen gelegen.

Gisteren was het Phagwa, het Hindoestaanse feest dat het begin van de lente aangeeft. Men poedert elkaar op die dag helemaal onder. Dit hebben wij in de palmentuin dus ook lekker gedaan: zie foto’s!

Vandaag had ik weer een stagedag. Als jullie m’n site lezen, zullen jullie wel denken dat ik alleen maar vakantie aan het vieren ben, dit is echter niet het geval. Stage is zwaar en niet leuk. Ik heb 24 kinderen in de klas die allemaal om zo veel aandacht vragen omdat onder andere de thuissituatie niet goed is. Omdat je de kinderen niet allemaal tegelijkertijd extra aandacht kan geven, vreten ze de meest rare dingen uit. Tevens snapt de helft van de klas echt niet waar we mee bezig zijn, de kinderen hebben zo’n achterstand opgelopen. In m’n eentje kan ik niet alle kinderen bijspijkeren. Mede om bovenstaande redenen leef je hier van weekend naar weekend. De uitstapjes is het weekend zijn echt iets om naar uit te kijken, de zorgen en de stress van de week er voor verdwijnen dan een beetje.
Wat stage nog meer zwaar maakt, is het feit dat je 11,5e week achter elkaar doorwerkt, zonder vakanties. In Nederland heb je om de 7/8 weken, je kunt dan denken: maar nu werk je van half 8 tot half 1, maar een onderwijsdag hier is zo veel zwaarder dan in Nederland. Daarom begint iedereen hier nu behoorlijk uitgeput te raken, maargoed.. Nog maar eventjes.
De tijd vliegt hier jammer genoeg echt voorbij. Ik ben al over de helft. Nog 4 weken stage, dan 2 weken vakantie en daarna nog 2 weken stage in Galibi. Heb nog niet echt zin om terug naar huis te gaan.

Hier laat ik het nu even bij!

Liefs, Annemarie