Wacht even, wees gerust, alles komt terecht

Nu ik eindelijk even tijd heb om een verhaaltje voor jullie te typen, weet ik dus echt niet waar ik moet beginnen. We hebben hier al zó veel meegemaakt. De leukste dingen zal ik eventjes kort weergeven.
Dinsdag 9 januari gingen we na de nodige drama voor de douane en na 2 uur vertraging (technisch mankement, erg fijn als je dat te horen krijgt voordat je dat vliegtuig in stapt) de lucht in. Het was een zeer gezellig vlucht. Surinamers zijn zeer gezellige mensen en dat merkten we al in het vliegtuig. Mensen die even een praatje kwamen maken, want zij waren wel benieuwd wat 8 van die Bakra’s in Suriname uit gaan voeren. Anne – Dienke regelde gelijk al even een eetafspraak voor ons.
Omdat het al donker begon te worden in Suriname konden we niet zo heel veel vanuit de lucht zien, maar het was zeer indrukwekkend om de broccolivelden vanuit de lucht te zien. Je ziet namelijk echt alleen maar boomtoppen met af een toe een bauxietweg er tussen door.
Om 10 voor 11 Nederlandse tijd landden we op Zanderij. In de boekjes stond al beschreven dat er een warme klamme deken over je heen zou komen zodra je het vliegtuig uit zou stappen, maar dat het zo warm en klam zou zijn, hadden we allemaal niet gedacht. Fototoestellen deden het in het begin niet.
Nadat we de koffers opgehaald hadden, geld hadden gewisseld en een Surinaamse simkaart hadden gekocht, waren er geen passagiers meer op Zanderij te vinden.
De oma en de oom van Ilanit kwamen ons met een busje ophalen. Door het donker konden we niet veel zien, maar het verschil ik huizen was wel duidelijk zichtbaar. Zeer schrijnend eigenlijk. Naast de luxe villa’s staan houten huisjes die bijna uit elkaar vallen.
Nadat we bij de oma van Ilanit heerlijke soep en bami gegeten hadden, zijn we naar ons huis in de Gerardusstraat gebracht. Twee goede ruime huizen, het nieuwe huis was juist die middag afgemaakt, maar is nog steeds niet officieel opgeleverd.
Samen met Annemarie en Anne- Dienke slaap ik samen in het achterste huis.
Van de persoon die ons de eerste instructies over het huis gaf, kregen we te horen dat de huisbaas ons de volgende dag de rest zou vertellen en nog wat dingen in het nieuwe huis op zou hangen. Met onze grote mond hebben we gezegd dat diegene pas na 12 uur mocht komen, we wilden namelijk allemaal uitslapen. Nou, dat hebben geweten. Naast ons huis is een stuk land waar kippen, eenden en natuurlijk een haan gehouden wordt, ook stikt het van de blaffende honden in de buurt. Resultaat: Om kwart voor 8 was iedereen zijn bed uit en hadden we onze eerste ontmoeting met papa Leo, de broer van de huisbaas die tot en met half februari tegenover ons woont. Hij houdt ons zeer goed in de gaten, telkens als we weg gaan: ‘Waar gaan jullie heen meisjes?’
Woensdags hebben An en ik het bestuur van de EBG gebeld, donderdag om 9 uur zou we verwacht worden bij het bestuur in de Domineestraat. Omdat we niet gelijk een flater wilden slaan, zijn we ’s middags gewapend met de kaart van Paramaribo , op het heetst van de dag (Hoe Hollands?), op zoek gegaan naar de Domineestraat. Aangezien de straatnaambordjes in Suriname niet zo duidelijk zijn en er dubbele namen voor de straten zijn, kwam we er niet gelijk uit. Elke Surinamer aan wie we vroegen hoe we moesten lopen reageerde hetzelfde: ‘Jullie gaan naar de Domineestraat lopen? Meisjes, dat is ver hoor’. Uiteindelijk was het maar een half uurtje lopen op een Surinaams tempo. Nouja, het Nederlands-Surinaamse tempo, wat inhoudt dat we elke Surinamer op straat inhalen, maar dat leren we wel af. Door en aantal Surinaamse meisjes die vanuit school kwamen, werden we ook uitgelachen, ze vonden het niet zo gek dat we zo rood waren.
Toen we eindelijk het bestuur gevonden hadden, wilden we naar onze stageschool in de Wicherstraat gaan lopen, wij natuurlijk weer aan iemand vragen hoe we het beste konden lopen: “meisjes dat is ver lopen hoor”, terwijl we dat vroegen kwamen we Leo tegen: “Wat zijn jullie aan het doen?” Hij vond het maar niks dat we met een aantal Javaanse jongens stonden te praten. Samen met Leo hebben we geld gepind, ‘Nu moet je het wel heel snel in je bh stoppen hoor’. Daar sta je dan als Hollandse op straat geld in je bh te proppen, door de warmte ben je klam, dus het plakt en het is totaal niét opvallend natuurlijk! An en ik wilden dan ook snel naar huis, maar Leo nam ons op sleeptouw. Eerst even wat drinken bij Krasnapolsky, daarna zijn we naar de pier gelopen waar we fantastisch uitzicht hadden over de Surinamerivier, de Wijdenboschbrug en het gezonken Duitse oorlogsschip. Samen met Leo en een vriend en vriendin van hem heerlijke Okersoep hebben gegeten. Op een gegeven moment zijn wij naar huis gegaan en konden we dat geld kwijt. ’s Avond hebben we lekker makkelijk roti gehaald bij Joosje. Het beste roti-restaurant van de stad.
Donderdag ging al erg vroeg de wekker, ik had namelijk wel mijn wekker gezet, maar had de wekker nog niet op Surinaamse tijd gezet, resultaat: we werden allemaal fijn om half 4 door mijn wekker gewekt. Zeer snugger dus.
Om half 9 vertrokken we naar de Domineestraat, terwijl we nog onderweg waren, sloeg de klok al 9 uur. We leren het te laat komen dus nu al.
Bij het bestuur kregen we samen met vijf Belgische meiden instructie over de kleding die we moeten dragen. An en ik zagen er keurig netjes uit, lange rok, hooggesloten shirtje, mouwtjes. Maar van iedereen werd de kleding afgekeurd. Kleding mag niet verleidelijk zijn en alle kleding die je lichaam accentueert is not done! Dus geen shirtjes waardoor ze rondingen kunnen zien en ook geen broeken die strak zitten. Ondertussen had de vrouw die dit allemaal vertelde een brievenbus waar je U tegen zegt. Tijdens dit gesprek kregen we ook te horen dat An een groep 6 zou krijgen en ik een groep 4/5. Beiden waren we eigenlijk een beetje gedemotiveerd door dit gesprek. We zijn rustig naar onze stageschool gelopen, ondertussen hebben we even in de palmentuin gezeten om bij te komen van dit alles.
Terwijl we in de wijk Combé aankwamen, waarvan wij gehoord hadden dat het een luxere wijk was, vroeger wij ons af wat men met ‘luxe’ bedoeld. Armoedige huizen etc, wij waren dus zeer benieuwd naar onze school.
Op de school werden we hartelijk ontvangen door het onder-onder-hoofd. De directrice en het onderhoofd waren namelijk niet aanwezig. Ze liet ons de hele school zien en was zeer enthousiast dat we er waren. De school beschikt over een bibliotheek, 15 computers en een muzieklokaal wat voor Surinaamse begrippen dus echt erg rijk is. De groepsleerkrachten waren zeer aardig, namen ook uitgebreid de tijd om met ons te praten, ondertussen zaten de kinderen in de klas niks te doen. Ze zaten keurig aan hun tafel met hun mond dicht. In bijna geen één klas werd iets gedaan, zelfs de kleuters zaten keurig op hun stoeltjes met hun mond dicht. Door een aantal klassen werden we ook heel netjes in koor verwelkomd: ‘Welkom bij ons op school”.
Op school hebben we ons eigenlijk een beetje van de domme gehouden, ze vroeg ons in welke groep we kwamen stage lopen en wij hebben gezegd dat we dat nog niet wisten, maar dat onze voorkeur toch wel bij klas 1,2 of 3 ligt. Zij vond het een goed plan om ons in één van die groepen les te laten geven. Per aankomende maandag, onze eerste werkdag gaat de leerkracht van groep 5, klas 3 met zwangerschapsverlof, ze hebben nog niemand voor die groep, dus wij hopen stilletjes dat we dan in het begin met zijn tweetjes die groep kunnen overnemen.
Tevens moesten ze lachen toen ze te horen kregen dat we niet voor de klas mochten zoals we er nu uitzagen, de school zelf heeft namelijk geen uniform en iedereen liep er zo bij als ons. Niks om ons druk over te maken dus.
Na dit gesprek werden we heel vriendelijk door de leerkracht van klas 1 naar huis gebracht om kwart voor 12 zij moest namelijk boodschappen doen, Joost mag weten of er toen iemand voor haar klas stond. Zij gaf ons nog wel enkele tips: ‘Kijk uit voor jongens met die vieze smoelen, die willen maar 1 dingen.’ Op die manier ging het maar door haha.
’s Middags wilden we lekker gaan zwemmen, maar helaas het zwembad was dicht, we zijn toen lekker boodschapjes gaan doen, we kregen namelijk 4 man op bezoek en er moest dus voor 10 personen gekookt worden.
Ook kwam ’s middags Suniel de taxichauffeur op bezoek, hij zou wel fietsen voor ons regelen. We zouden dan voor 250 SRD een fiets van hem kopen en hij zou hem dan weer voor 60 SRD van ons terugkopen, want hij zou ze dan aan kindertehuizen schenken. Leo was ondertussen achter ons huis aan het klussen en hoorde alles, hij waarschuwde dat het een oplichter was. Dus we hebben uiteindelijk vriendelijk bedankt voor de fietsen en Leo heeft vandaag nieuwe fietsen voor ons geregeld die Imro waarschijnlijk van ons over koopt, we waren nu veel voordeliger uit.
Vanmorgen zijn An, Judith, Susan en ik naar de vreemdelingendienst gegaan om ons visum te verlengen. We gingen met het busje, dit was wel even een belevenis. Maar wel erg leuk, je zit in een gammel busje tussen de Surinamers en elke bus rijdt naar mijn idee een andere route. Vanmiddag hebben de fietsen opgehaald en voor het eerst hier gefietst, dat is nog wel eventjes wennen aangezien men hier links rijdt en ook nog eens erg hard.
Verder kijk ik hier mijn ogen uit, de mensen, de auto’s met zwarte rook uit hun uitlaat, het afval op straat, de prachtige dieren.
In het begin waren de mannen vervelend, telkens toeteren ze, hoor je pssst, pssst, word je ‘Bakra’ of ‘Sneeuwwitje’ genoemd, maar nu hoor ik dat niet eens meer. Gewoon vriendelijk naar iedereen lachen en gedag zeggen, daar bereik je hier het meest mee.
Nu zal ik nog even de titel verklaren: Wacht even, weest gerust, alles komt terecht, is een uitspraak die Johan Adolf Pengel gedaan heeft. Toen we gisteren even in de stress zaten om de fietsen en om alles wat nog gedaan moest worden, sprak Leo deze zin uit en die vond ik eigenlijk wel erg mooi, vandaar dat het vanaf dit moment ons motto is!
Ik heb geprobeerd mijn verhaal kort te houden, niet echt gelukt, maar ik zal jullie beloven dat er niet elke week zo’n lap tekst verschijnt.

Liefs, Annemarie

ps:
Ik weet dat je als juf zijnde taalfoutloos moet schrijven, aangezien ik pas over 5 maanden officieel een juf ben, zullen jullie hier en daar wat foutjes vinden. Hou het er maar op dat het de hitte is !

Ik heb hier een andere sim, maar smsjes vanuit NL komen waarschijnlijk niet aan, voor diegene die het toch wil proberen: 005978926934

Tante Elly gefeliciteerd met uw verjaardag!